PNF, czyli proprioceptywne nerwowo-mięśniowe torowanie(z ang. Proprioceptive Neuromuscular Facilitation).
Jest to jedna z najbardziej znanych na świecie neurofizjologicznych, holistycznych metod fizjoterapeutycznych. Jej celem jest stopniowe odtwarzanie umiejętności ruchowych pacjenta i przywracanie utraconych funkcji.
Proces nauczania ruchu jest wspomagany zarówno wcześniejszymi doświadczeniami, pochodzącymi ze schematów rozwoju ruchowego dziecka, jak i wielozmysłowym bodźcowaniem, polegającym na czasowym i przestrzennym sumowaniu się różnego rodzaju bodźców:
– dotykowych
– słuchowo – wzrokowych
– równoważnych
– proprioceptywnych
Opierając się na budowie anatomicznej człowieka PNF proponuje ruchy naturalne, przebiegające trójpłaszczyznowo, zbliżone do aktywności dnia codziennego. Ruchy te prowadzone są wzdłuż skośnych (diagonalnych) – osi ruchu, które ze względu na swój przebieg stwarzają możliwość zaktywizowania największej ilości mięśni należących do tego samego łańcucha mięśniowego. Zgodnie ze skośnym przebiegiem większości mięśni szkieletowych za najważniejszą komponentę ruchu uważana jest rotacja. Warunkuje ona siłę i koordynację wykonywanego ruchu.
Proponowana pacjentowi terapia musi być bezbolesna i funkcjonalna – zgodna z potrzebami konkretnego pacjenta.
Korzyści z pracy w Koncepcji PNF to:
-
metoda przyjazna dla pacjenta – oparta na bezbolesnej pracy, wykorzystującej silne odcinki ciała i umiejętności chorego do ułatwiania reedukacji utraconych funkcji
-
wysoki poziom bezpieczeństwa terapii wynikający z integracji zabiegu z diagnostyką
-
możliwość pracy z chorym na każdym poziomie dysfunkcji – zabezpieczenie terapią wszelkich funkcji od ruchowych do wegetatywnych
-
niewielki wymagania sprzętowe
-
duża efektywność prowadzonej terapii, wynikająca z dokładnej analizy problemu i ukierunkowanych oddziaływań